11/02/2017
HGPAGM
Թերլեմեզյանի «Կյանքիս հուշերը» խորագիրը կրող հուշագրությունը, որը խմբագրել և տպագրության է պատրաստել բանասիրական գիտությունների դոկտոր Երվանդ Տեր-Խաչատրյանը, ով «75-ամյա լռությունից հանել ու ընծայում է մեզ ժամանակի ու հանճարի վավերագիրը»: 1938 թվականին, երբ Թերլեմեզյանը վատառողջ էր և չէր կարող այլևս նկարել, որոշում է իր փոթորկալից կյանքի վերհուշը հանձնել թղթին՝ բացելով հիշողությունների հորձանուտը ու փորձելով գտնել իրեն տանջող հարցերի պատասխանները: Եվ ահա մեր աչքի առջև հյուլե առ հյուլե շարվում է հիշողությունների շղթան, որն սկսվում է մանկությունից, հայրենի օջախի նկարագրությունից և ավարտվում Վանի ինքնապաշտպանական կռիվներով: Նկարիչը
10 երեխաների մեջ լինելով միակ արու զավակը`Թերլեմեզյանը փոքր տարիքից
Մանկության տխուր հուշերից էր Հանկույսների ձորի վարժարանի տարիները` կապված տեր-թոդիկյան դասավանդման հետ , երբ տղան առաջին անգամ ճաշակում է կյանքի դառնությունն ու ցավը: Սակայն շուտով կենտրոնական դպրոց տեղափոխվելը նրա համար դառնում է գրագիտության ձեռբերման ու քաղաքացիական կայացման առհավատչյա :
Հուշերում կարևոր ազգագրական տեղեկություններ կան ծեսերի/ տարազի, հարսանիքի,մատաղի/, արհեստների/ ջուլհակություն, դերձակություն, ներկերի պատրաստում/մասին: Օրինակ`նկարիչը նշում է, որ վանեցիները սև գույնը ստանում էին ընկուզենու ու նռանենու տերևներից ու պտուղների կեղևներից, որոնց մեջ ձգում էին փտած երկաթի կտորներ:/էջ 57/ Անգամ ամենաաղքատիկ կեցությունում հայ կանայք չէին մոռանում գեղեցիկի մասին. «թանապուրի վրա ցանում էին չորացած դեղին նարգիզի ու կապույտ ծաղկի թերթիկներ: Այդ թերթիկները համ չունեին, այլ միայն հայկական դեկորատիվ զգայնության արտահայտությունն էին:»/էջ 70/
ՆՅՈՒԹԸ ԱՄԲՈՂՋՈՒԹՅԱՄԲ՝ hinunor.wordpress.com/ ԿԱՅՔՈՒՄ
Արաքս Մարգարյան
Արաքս Մարգարյանարվեստագիտության թեկնածու, դոցենտ
